Kendine İnan ve Güven

Her Koşulda Kendine Güven!!

*Bu yazı iş yerinde psikolojik baskı gören kadınlara ithaf edilmiştir.

Bir işe başlama hikayesi

Üniversiteye girerken tüm gençlerde olduğu gibi sadece gelecek kaygısıyla tercihlerimi yapmıştım. Gerçekte ne olmak istediğimi ya da neyi sevip sevmediğimi düşünme hakkı nı bile kendimde bulmamıştım, işte bu nedenle o zamanlar ‘geleceğin mesleği ‘dedikleri Bilgisayar Mühendisliği bölümüne girdim. Zorlu ve isteksiz geçen eğitim yıllarından sonra özel bir firmada İT bölümünde 750tl masala işe başladım. Maaşım o zamanın asgari ücretinden biraz daha fazlaydı. Diğer pek çok kişi gibi bende sabah 5’te ezan sesiyle kalkıp işe gidiyor, 12 saat yorucu çalışma sonrası eve yorgun argın dönüyordum. Ancak zar zor girdiğim bu işten başka bir iş bulamama korkusuyla ve diğer iş yerlerinin de hemen hemen aynı şartlarda olduğunu çevremdeki kişilerin sık sık hatırlatmasından dolayı ise ses çıkarmadan gidip geliyordum.

Günler günleri kovaladı, zaman yıllar içerisinde aynı iş yerinde çeşitli terfiler aldım maaşım eskisine göre artmıştı ama aldığım ücret hala piyasanın çok altındaydı. Bu yoğun günlerde ticaret alanında yüksek lisansımı tamamlamıştım, daha sonrasında departman değiştirmiş olmam ile sorumluluğum kat kat artmıştı milyon euro luk bütçeler yönetmeye başlamıştım, ancak torpille bir yerlere gelmiş, hiç birşey bilmediği halde müdür olabilmiş, bilgisizliğini insanları ezerek örtmeye çalışan insanlara bağlı çalışmak zorundaydım ve daha da kötüsü onlar ile iyi geçinmek durumundaydım, aksi takdirde davranan kişilerin bu iş yerinde asla yeri olamazdı.

Öyle zamanlar oldu ki bu insanların bilgisizliğinden ben utandım. En bilgisiz oldukları konularda dahi hiç çekinmeden "her şeyin en iyisini ben bilirim" edasıyla konuşurlardı.

Anne olduktan sonra baskılar daha da artmıştı, sürekli anneliğime şaka ile karışık laf söyleniyordu. Sabahlara kadar iş yetiştirmek için çalıştığım halde kesinlikle müdürüme yaranamıyordum. Kendi evindeki huzursuzluğun acısını benden ve diğer kişilerden çıkarmaya çalışıyordu sanki. Departman arkadaşlarım ile her gün dertleşiyorduk,bu müdürün herkese çektirdiklerini konuşuyor ve her gün bir çare arıyorduk. Aramızda ortak çilemiz yüzünden sıkı bir bağ oluşmuştu (ama aslında öyle olmadığını işten ayrıldıktan sonra anlayacaktım, herkes geçim derdindeydi mutlaka)

Bebek sahibi olma fikri departman içinde ne zaman geçse müdür köpürüyordu, kendisi tek çocuk sahibi olduğu için herkes tek çocuk sahibi olmalıydı. İşin ilginç yanı işkolik taklidi yapan bu insanın gerçekte iş ile hiç alakasının olmamasıydı, tek bir satış rakamını yada herhangi bir program kullanmasını bilmezdi. Toplantıya girdiğinde her şeyi önüne rapor halinde verdiğimiz halde anlamayıp yine mesajla bize sorardı. Yine de kendisine asla ama asla yaranılmazdı. Kadının kadına, daha da önemlisi insanin insana 3 günlük dünyada kötülük barındırması neden? Bu stresi eve ve oğluma da yansıtmaya başlamıştım, eve o kadar yorgun geliyordum ki tek isteğim sadece uyumaktı.. Güzel evimize mutsuzluk taşımaya başlamıştım.
İşte bu çok zor zamanlarda ben kaza ile 2. bebeğime hamile kalmıştım, ancak yaşadığım streslerden ötürü bebeğimi kaybettim. İşte o zaman hayatta sağlıktan ve cesaretten daha önemli birşey olmadığını anladım ve daha sonrasında bahsetmek dahi istemediğim çirkin ithamlar sonrası işten ayrılmak zorunda kaldım ve kendi işimi kurmaya karar verdim. Hayat böyle olmamalıydı, çok çalışanların ve hakedenlerinde kazanacağı bir dünya var mıydı?



Gel gelelim bu yazının güzel tarafına, insan azmedince herşey olur, düşünebiliyorsan başarabilirsin!



Yaklaşık 1 yıl önce çok emek vererek kurduğum isimde bugün huzurluyum.

İşe gitmek benim için artık eziyet değil çok büyük mutluluk.



Bu yazıyı tüm mutsuz çalışan annelere itham ediyorum. Yeter ki sınırlarınızı koyun ve kendinize güvenin. En değerlisi sizin ruh ve beden sağlığınız. Siz parlayın ki etrafınız parlasın.




Pamuku Kurucusu Burcu Yuce